«Τι σημαίνει η αναγέννηση της Δασοπονίας»

 

Πριν από 6 χρόνια συντελέστηκε ένα ακαδημαϊκό έγκλημα. Εκείνο λοιπόν το μακρινό 2011, μέσα στην παραζάλη του μνημονίου, μέσα στην «παράλογη» λογική μιας κακώς εννοούμενης άκρατης λιτότητας, μέσα στη διαστρέβλωση της πραγματικότητας και στη σκόπιμη συντριβή αξιών η τότε ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας (Διαμαντοπούλου, Πανάρετος) αποφάσισε ότι το ανώτατο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας θα ωφελούνταν τα μέγιστα αν έκλεινε το Τμήμα Δασοπονίας και Διαχείρισης Φυσικού Περιβάλλοντος της Καρδίτσας! Ένα ιστορικό, επαρχιακό Τμήμα ΑΕΙ που βρίσκονταν στην ακμή της κοινωνικής προσφοράς του, στον ύψιστο βαθμό ακαδημαϊκότητας, με πληρότητα προσωπικού και εγκαταστάσεων, με σημαντικότατη συμβολή στην έρευνα και εκπαίδευση και με μόλις ολοκληρωθείσα την αξιολόγηση(!) του από εξωτερικούς, ανεξάρτητους κριτές. Τότε βέβαια η λογική - μάλλον από άλλα κέντρα πορευόμενη - ήταν να διαλυθεί ότι μπορούσε να συμβάλλει στο μέλλον και στην ανάπτυξη μίας γονατισμένης χώρας. Έτσι δεν είναι τυχαίο ότι μαζί με το Τμήμα της Δασοπονίας έκλεισαν και άλλα 19 Τμήματα ΤΕΙ που είχαν αντικείμενα του πρωτογενούς τομέα και του τουρισμού, ότι δηλαδή μπορούσε να συμβάλλει εν δυνάμει στην αναγέννηση της χώρας. Και βέβαια το μάρμαρο το πλήρωσαν Τμήματα ΤΕΙ, δηλ. Τεχνολογικά Εκπαιδευτικά Ιδρύματα, δηλ. ο δυστυχής αδελφός των Πανεπιστημίων, που είχε την ατυχία να ασχολείται με την τεχνολογία! Τη βάση δηλαδή της καινοτομίας, της εφαρμογής, της δημιουργικότητας, της ανάπτυξης.

 

Η κοινωνία της Καρδίτσας, οι φοιτητές, οι γονείς τους, οι καθηγητές, όλοι, διαμαρτυρήθηκαν. Πορείες στην πόλη, καταλήψεις, διακοπή μαθημάτων, δημοσιεύματα, πορείες στο Υπουργείο Παιδείας. Αποτέλεσμα? ΜΗΔΕΝ! Όχι γιατί δεν υπήρχε παλμός ή το αίτημα επαναλειτουργίας του Τμήματος στερούνταν βάσης. Απλά ήταν μία πολιτική απόφαση που πορεύονταν από μία κυρίαρχη λογική που στη βάση της είχε ένα μίγμα καταστροφής δομών ανάπτυξης και ικανοποίησης άλλων εκτός Καρδίτσας μικροπολιτικών συμφερόντων.

 

Παρά την αναλαμπή της επόμενης χρονιάς (2012), όπου κυρίως με τις προσπάθειες του Σπύρου Ταλιαδούρου, η Δασοπονία ξαναμπαίνει στο Μηχανογραφικό των Εισαγωγικών Εξετάσεων με χαμηλό αριθμό εισαγομένων φοιτητών, η τελεσίδικη απόφαση από τη διοίκηση του Υπουργείου Παιδείας είχε ληφθεί. Την επόμενη λοιπόν χρονιά (2013) με το κατ’ ευφημισμό Σχέδιο ΑΘΗΝΑ ολοκληρώνεται η καταστροφή. Η Δασοπονία, μαζί με τα άλλα «αδελφά» και δύσμοιρα 19 Τμήματα βρίσκεται εκτός Μηχανογραφικού! Μάλιστα για τη Δασοπονία της Καρδίτσας η τιμωρία ήταν πιο βαριά. Όχι μόνο εκτός Μηχανογραφικού, αλλά και προοπτική μεταφοράς φοιτητών, καθηγητών, εξοπλισμού στον μακρινό, παραδείσιο Καρπενήσι τον Οκτώβριο του 2018… Απλά για να χαρούν και να ψηφοθηρήσουν κάποιοι ντόπιοι πολιτικάντηδες. Αλήθεια πόσο σατανικό μυαλό είχε ο νομοθέτης για να ενώσει (διαλύσει καλύτερα) κάτι θαλερό με κάτι υποδεέστερο (ας με συγχωρήσουν οι εξαιρετικοί συνάδελφοι και φίλοι της Δασοπονίας Καρπενησίου…)? Για να εξηγηθώ: ένα Τμήμα στο Καρπενήσι, όπου παρά τις άοκνες και εξαιρετικές προσπάθειες των συναδέλφων μου καθηγητών εκεί, το Υπουργείο, οι διοικήσεις του ΤΕΙ Λαμίας, αλλά ακόμα και οι ντόπιοι άρχοντες ουδέποτε στήριξαν ουσιαστικά σε υλικοτεχνικές υποδομές. Έζησα 5 χρόνια εκεί, όντας έκτακτος καθηγητής, και γνώρισα αυτή τη «λησμονιά» και απομόνωση από πρώτο χέρι.

 

Το Σχέδιο ΑΘΗΝΑ αποτέλεσε μία μεγάλη οφθαλμαπάτη. Ένα άλλοθι για να αποδιοργανωθεί η δομή του ανώτατου εκπαιδευτικού συστήματος μίας χώρας εν μνημονίω και τις περισσότερες φορές μία επίφαση για την ενίσχυση τοπικών μικροσυμφερόντων. Ένα μικροπολιτικό παιχνίδι στις πλάτες των ΑΕΙ. Φωτεινό παράδειγμα το ΤΕΙ Λάρισας, όπου ανταποκρινόμενο στα καλέσματα των καιρών καταθέτει στο Υπουργείο δική του πρόταση εγκεκριμένη από τη Γενική του Συνέλευση. Στην πρόταση ζητάγαμε από τα τότε 19 Τμήματά του να κλείσουν τα 4 (η Δασοπονία ασφαλώς και δεν περιλαμβάνονταν στα 4 που ζητάγαμε να κλείσουν)! Το ίδιο το ΤΕΙ δηλαδή κατέθεσε πρόταση για τις δικές του δομές! Μια πρόταση που πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων, η οποία αμφιβάλω αν διαβάστηκε καν από τον τότε Υπουργό Παιδείας Αρβανιτόπουλο και από τον ανεκδιήγητο σύμβουλό του Λάσκαρη. Σε συναγερμό λοιπόν ο κάθε πολιτικός της Θεσσαλίας, μη σεβόμενος εγκεκριμένες αποφάσεις του ΤΕΙ, άρχισε και έκοβε και έραβε όπως βόλευε την τοπική του πελατεία και τις άκρες που είχε στο Υπουργείο. Και έγιναν πολλά φαιδρά εις βάρος του ΤΕΙ Λάρισας. Τις θέσεις του ίδιου του ΤΕΙ, που ήθελε να τακτοποιήσει τα του οίκου του, ούτε καν τις σεβάστηκαν. Πόσο δε μάλλω άλλοι εκκολαπτόμενοι πολιτίσκοι εκτός Θεσσαλίας!          

 

Από το 2013 λοιπόν ξεκινούν τα «πέτρινα χρόνια» της Δασοπονίας Καρδίτσας. Όπου μόνοι μας πολλές φορές παλεύαμε να κρατήσουμε στην επιφάνεια το πρόβλημα, όπου με διαβήματα στον κάθε Υπουργό Παιδείας προσπαθούσαμε να τους αποδείξουμε το αυτονόητο: ότι δεν είμαστε ελέφαντες, ότι άδικα κλείνει η Δασοπονία. Πολλές φορές σε απόγνωση αναρωτιόντουσαν οι φοιτητές κι εμείς οι καθηγητές: μήπως έχει δίκιο το Υπουργείο και μας κλείνει? Για να διαλυθεί αυτόματα αυτό το ερώτημα εφιάλτης, όταν σκεφτόμασταν το δίκιο του αιτήματός μας και το αυτονόητο: δεν μπορεί, κάποτε η Πολιτεία θα ακούσει τη βάση και θα αποκαταστήσει το Τμήμα.

 

Το 2015 με την αλλαγή της κυβέρνησης και την αναμενόμενη αλλαγή νοοτροπίας στη διοίκηση, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Καρδίτσας προσέγγισαν το πρόβλημα της Δασοπονίας και με συντονισμένες προσπάθειες το ανέδειξαν στον ύψιστο βαθμό. Στην ουσία ένα πρόβλημα με λαϊκή αναφορά, ένα πρόβλημα αποκατάστασης αδικίας που αντανακλά τα κακώς κείμενα και πολιτικές αντιλήψεις δεκαετιών! Με τη βουλευτίνα ΣΥΡΙΖΑ Καρδίτσας Χρυσούλα Κατσαβριά-Σιωροπούλου, ούσα μέλος της Διαρκούς Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, αλλά κυρίως με το πάθος της για την αποκατάσταση της αδικίας κατορθώσαμε να αναδείξουμε το πρόβλημα στη μέγιστη σημασία του. Μία ανάδειξη που στα ευήκοα ώτα της ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας μεταφράστηκε ως ανάγκη επίλυσης ενός προβλήματος με αιτιολογημένη αναφορά βάσης. Μία πρόταση αποκατάστασης δημοκρατίας.      

 

Αυτό έγινε επιτέλους τη Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2017. Ο Υπουργός Παιδείας Γαβρόγλου, έχοντας στα χέρια του τις οικονομικά τεκμηριωμένες γνώμες των Ιδρυμάτων έκανε το αυτονόητο: άκουσε τη βάση και αποκατάστησε την αδικία. Αυτή η αλλαγή πλεύσης από τη μεριά του Υπουργείου είναι πρωτόγνωρη για τα Ελληνικά ακαδημαϊκά χρονικά! Με την κοινωνική ευαισθησία εκ μέρους του Υπουργείου και το αίσθημα αποκατάστασης δικαίου ο Υπουργός Γαβρόγλου, αλλά και η π. Αναπλ. Παιδείας Αναγνωστοπούλου, απέδειξαν ότι υπάρχει και άλλος τρόπος διοίκησης: να ακούς τη βάση. Μία αλλαγή παραδείγματος στη διοίκηση από το Υπουργείο που ευχόμαστε, και δεν έχουμε λόγους να αμφιβάλουμε, ότι θα γίνει κανόνας. Κόντρα σε μικροτοπικά συμφέροντα, με γνώμονα την ακαδημαϊκότητα και οικονομικότητα των προτάσεων της βάσης, δηλ. των Ιδρυμάτων. Τόσο απλό, τόσο δημοκρατικό και τόσο χρήσιμο.

 

Είμαστε σίγουροι ότι το ξεκίνημα της Δασοπονίας θα σηματοδοτήσει μία καινούρια αρχή στην ακαδημαϊκή ιστορία της πόλης. Θα προσφέρει μία καινούρια ώθηση στα «δασικά» πράγματα της Περιφέρειας και της χώρας. Θα δώσει σημαντικές προοπτικές επαγγελματικής αποκατάστασης στα παιδιά μας. Και θα χρησιμεύσει σαν παράδειγμα επιτυχημένης λειτουργίας διοίκησης, λαμβάνοντας τα μηνύματα από τη βάση. Κάτι που κάποτε πρέπει να το μάθουμε στην Ελλάδα. Τα πράγματα αλλάζουν.

 

Μιχάλης Βραχνάκης

Αναπλ. Προέδρου ΤΕΙ Θεσσαλίας

Καθηγητής Τμήματος Δασοπονίας & ΔΦΠ