top of page

"Ανοιχτός διάλογος για την Ευρώπη: Προκλήσεις και προοπτικές για τη δημοκρατία, τα δικαιώματα και την οικονομική πολιτική"

8 Ιουνίου 2017

Η κυρία  Χρυσούλα Κατσαβριά - Σιωροπούλου, βουλευτής Καρδίτσας του ΣΥΡΙΖΑ, τοποθετήθηκε σε κοινή συνεδρίαση της Ειδικής Διαρκούς Επιτροπής Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, Διαρκούς Επιτροπής Εθνικής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων και Διαρκούς Επιτροπής Μορφωτικών Υποθέσεων, υπό την προεδρία του κ. Κωνσταντίνου Δουζίνα, Προέδρου της Διαρκούς Επιτροπής Άμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων με θέμα ημερήσιας διάταξης: "Ανοιχτός διάλογος για την Ευρώπη: Προκλήσεις και προοπτικές για τη δημοκρατία, τα δικαιώματα και την οικονομική πολιτική"

 

 

 

Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.

Η σημερινή μας συζήτηση αποτελεί αναμφίβολα μια όαση στο άνυδρο και θολό ευρωπαϊκό τοπίο, όχι τόσο από την άποψη ότι το όραμα της ενωμένης Ευρώπης μοιάζει να έχεις ξεθωριάσει όσο από το γεγονός ότι ο ευρωπαϊκός χώρος συμπυκνώνει, πλέον, με δραματικό τρόπο, τα σημερινά παγκόσμια προβλήματα.

Οι εισηγήσεις των εκλεκτών μας προσκεκλημένων φώτισαν με επάρκεια αυτά τα προβλήματα. Η ακαδημαϊκή τους προσέγγιση συνιστά μια πολύτιμη συνεισφορά στο δημόσιο διάλογο καθώς αναδεικνύει, τόσο τις φανερές όσο και τις αυθαίρετες πλευρές ενός κόσμου σε σύγχυση και κρίση.

Πράγματι, η πρωτοφανής πληθυσμιακή έκρηξη, οι δυσμενείς περιβαλλοντικές εξελίξεις, ο αδυσώπητος διαγωνισμός για τον έλεγχο των ενεργειακών και φυσικών πόρων, η διεύρυνση των ανισοτήτων ανάμεσα στις χώρες αλλά και εντός των χωρών, η ξενοφοβία, ο ρατσισμός, η τρομοκρατία, η πείνα, η φτώχεια και οι αδιάκοπες πολεμικές συγκρούσεις είναι οι όψεις της σύγχρονης πραγματικότητας που τώρα συμβαδίζουν και με τον εκτροχιασμό της πολυδιαφημισμένης παγκοσμιοποίησης.

Το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης αποτέλεσε το εκκολαπτήριο αυτής της διαδικασίας, η οποία καθοδηγήθηκε από την ωμή αποδοχή της ισχύος του ισχυρότερου, ως τρόπου διεύθυνσης των διεθνών και επιμέρους πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών υποθέσεων.

Κανείς, νομίζω, δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι η αφετηρία της Ε.Ε. βρίσκεται χρονικά, ακριβώς, μετά από τους δύο πιο αιματηρούς και ολέθριους παγκόσμιους πολέμους. Προφανώς, η σύσταση των ευρωπαϊκών κοινοτήτων αντανακλούσε έναν συμβιβασμό και μια προσπάθεια να αποκατασταθεί με ελάχιστη κοινή βάση συνεννόησης ανάμεσα στα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, τα οποία και προκάλεσαν εκείνους τους πολέμους.

Ωστόσο, όλοι παραδέχονται ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί γνώρισαν τη διαρκέστερη ειρήνη, μια περίπου τριακονταετή ευμάρεια, αλλά και μια σχετικά καλή προσέγγιση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, όπως και της δημοκρατικής λειτουργίας των θεσμών.

Όμως, αυτό το «μετά», στοιχειώνει τώρα πια τις δυτικές, τουλάχιστον, κοινωνίες και συνθλίβει απειλητικά την ανθρώπινη ύπαρξη. Ο λόγος βλέπουμε να ανήκει στην μεταδημοκρατία, στα μεταδικαιώματα, στη μεταφιλοσοφία, στη μεταοικονομία, στη μεταεπιστήμη και πολλά άλλα «μετά».

Δεν είμαι βέβαιη, αν αυτή η μεταπροσέγγιση του ανθρώπου, της κοινωνίας και του πολιτισμού είναι, απλώς, μια απόπειρα απώθησης της ιστορικής κίνησης σε πιο ρεαλιστική κατεύθυνση. Αντίθετα, πολλοί αντιλαμβάνονται αυτά τα σχήματα, μάλλον, ως προσπάθεια εγκλωβισμού και χειραγώγησης, προκειμένου να δικαιολογηθεί εκ των υστέρων, δηλαδή, μετά, η βία των ισχυρών.

Ασφαλώς και δεν απέχει από την αλήθεια η διαπίστωση ότι αυτή η βία κρύβεται και είναι το θεμέλιο του ανελέητου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, δηλαδή του τρέχοντος κοινωνικοοικονομικού συστήματος που έχει επιβληθεί, τόσο σε εθνικά όσο και σε διεθνικά όρια και σχηματισμούς, όπως η Ε.Ε..

Δίκαια, λοιπόν, αναρωτιέται κανείς γιατί η Ευρώπη, στην οποία πρωτοδιατυπώθηκαν και ευδοκίμησαν οι διαχρονικές και πανανθρώπινες αξίες της ισότητας, της ελευθερίας και της αδελφοσύνης δεν επιδιώκει και σήμερα την ανάδειξη και υπεράσπισή τους.

Γιατί με τόση ευκολία απεμπολείται το μεταπολεμικό πείραμα που έδωσε ρόλο και αξία στην κοινωνία και στον άνθρωπο;

Εμείς, εδώ στην Ελλάδα, χωρίς κομπασμό και εμμονή σε στερεότυπα, ξέρουμε καλά πως βρισκόμαστε διαχρονικά στην αιχμή των γεγονότων που διαμορφώνουν τις ιστορικές εξελίξεις και σφραγίζουν τη μοίρα τόσων πολλών ανθρώπων.

Δεν το επιλέγουμε, μάλλον, μας επιλέγουν αυτά εξαιτίας της γεωπολιτικής θέσης της χώρας. Μπορεί κάποιες φορές να έχουμε και εμείς ευθύνη γι' αυτό, αλλά δεν είμαστε οι μόνοι που υφίστανται τους αυστηρούς δασκάλους που μας υποχρεώνουν να κάνουμε το μάθημα μας: Πορτογάλοι, Ιρλανδοί, Ισπανοί, Γάλλοι και Ιταλοί τα ίδια παθαίνουν.

Αυτοί οι δάσκαλοι, οι δανειστές, «οι αναμορφωτές», που έλεγε ο Καβάφης, επιλέγουν να επιλέγουν ταχύτητες για τους άλλους, μέτρα και τιμωρίες.

Δυστυχώς, οι ίδιοι τους, φαίνεται πως ουδέν ελησμόνησαν και ουδέν εδιδάχθησαν.

Όσο κι αν είναι η δύναμη που φαίνεται να καθορίζει και μόνο αυτή, τη μοίρα των λαών, υπάρχει μια δυνατότητα που μπορεί να εξανθρωπίσει το μέλλον μας, είναι εκείνα τα ουσιαστικά πολιτισμικά στοιχεία που μπορούν να αναδείξουν τις αρχές της αλληλεγγύης, της συναδέλφωσης και της υπεράσπισης του κοινωνικού και δημοκρατικού κεκτημένου.

Δεν είναι τυχαίο, ότι αυτά είναι τα στοιχεία των οποίων γίνεται επίκληση κάθε φορά που ένας ισχυρός επιδιώκει τη φαλκίδευση η και την όμοια αρπαγή των ζωτικών πηγών εκείνων που θεωρεί αδύναμους, όπως και δεν είναι συμπτωματικότητα  τα ανθρώπινα δικαιώματα και η δημοκρατία να χρησιμοποιούνται ως κλασσικό πρόσχημα πριν από τα κανόνια που πυροδοτούν τους ιερούς πολέμους, τις ατέλειωτες προσφυγικές ροές ,τις θυσίες μιας ολόκληρης γενιάς και τις απίστευτες προσωπικές και οικογενειακές τραγωδίες.

Είναι ολοφάνερο ότι η Ευρώπη και η ανθρωπότητα βρίσκονται μπροστά σε μια αποφασιστική καμπή με περισσότερη δημοκρατία, αλλά και την ανάληψη ευθύνης που αναλογεί σε κάθε λαό και σε κάθε πολίτη της Ευρώπης, οφείλουμε να αποκαταστήσουμε την ενότητα και τη συνοχή των κοινωνιών μας, τη σταθερότητα, την ειρήνη και τη προκοπή των λαών μας. Σας ευχαριστώ.

Τελευταία Νέα
bottom of page