Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, ακούσαμε με μεγάλη προσοχή τον αξιότιμο πρόεδρο της ευρωπαϊκής επιτροπής των περιφερειών, τον κ. Lambertz τoν οποίο και εγώ με τη σειρά μου καλωσορίζω στη χώρα μας και στο κοινοβούλιο μας. Η παρουσία σας, κύριε πρόεδρε, σήμερα στην Επιτροπή μας αποτελεί μια εξαιρετική ευκαιρία να σκεφτούμε και να συζητήσουμε συνολικά, αλλά και να θέσουμε προτεραιότητες για το καλύτερο μέλλον της Ευρώπης και των ευρωπαίων.

​

Θέσατε το θέμα της πολιτικής της συνοχήw, κ. Lambertz. Είναι πράγματι γεγονός, ότι ενδεχόμενη περικοπή των δαπανών του προϋπολογισμού της Ε.Ε. για τη συνοχή, στην προγραμματική περίοδο μετά το 2020, θα εντείνει ακόμη περισσότερο τις ανισότητες ανάμεσα στις χώρες-μέλη, αλλά και στο εσωτερικό των χωρών. Αναμφίβολα, οι πολιτικές συνοχής μέχρι σήμερα δεν απέδωσαν τους αναμενόμενους καρπούς, διότι κατά τη γνώμη μου ποτέ η συνοχή δεν αποτέλεσε την ύψιστη προτεραιότητα της Ε.Ε..

​

Παρά το φαινομενικά υψηλό ποσοστό του 34,2% των πόρων του προϋπολογισμού για τη συνοχή, που όπως είπαμε απειλείται με συρρίκνωση, στην πραγματικότητα δεν ήταν αρκετό για να στηρίξει τη σύγκλιση των οικονομιών και του βιοτικού επιπέδου των λαών της Ε.Ε. και αυτό προφανώς δεν είναι τυχαίο. Είναι σκόπιμο, ήταν δηλαδή σκόπιμη η επιβολή της σύγκλισης των οικονομικών πολιτικών και όχι των οικονομιών. Ήταν σκόπιμο να έχουμε έναν περιορισμένο προϋπολογισμό της Ε.Ε.. Ήταν σκόπιμη η αυστηρή προσήλωση στην τήρηση ορίων για τα ελλείμματα και τα δημόσια χρέη των χωρών-μελών. Ήταν σκόπιμη η εξαίρεση χαμηλών ορίων φτώχειας και ανεργίας από τους επιδιωκόμενους στόχους οικονομικών προγραμμάτων. Ήταν σκόπιμη η εισαγωγή του ενιαίου νομίσματος, χωρίς τις απαραίτητες δικλίδες ασφαλείας τόσο για τη θωράκιση του ίδιου του νομίσματος, όσο και για την προστασία των λιγότερο ανταγωνιστικών χωρών. Ήταν σκόπιμο το δημοκρατικό έλλειμμα των θεσμικών οργάνων της Ε.Ε., όπως σκόπιμο ήταν και η ισχυροποίηση αδιαφανών κέντρων λήψης αποφάσεων. Για να το πούμε καθαρά, οι συνθήκες της Ε.Ε., οι κανόνες και οι κανονισμοί, ο τρόπος λειτουργίας των θεσμών της Ε.Ε., διαμορφώθηκαν από συσχετισμούς συμφερόντων νεοφιλελεύθερης έμπνευσης που επιδίωκαν περισσότερη δύναμη για τον εαυτό τους μέσα από μια επίπλαστη ενότητα.

 

Αυτό ακριβώς εξηγεί και το γεγονός ότι η οξύτατη κρίση στην Ελλάδα απέφερε μεγάλα κέρδη στις χώρες του Βορρά και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Έχουν πλέον αποκαλυφθεί τα δομικά προβλήματα και τα σκόπιμα αρχιτεκτονικά λάθη στη συγκρότηση και τη λειτουργία της Ε.Ε.. Αυτός είναι ο λόγος που οι ευρωπαίοι πολίτες κινούνται ανάμεσα στο σκεπτικισμό και στην άρνηση. Είναι, επίσης, η αιτία για την οποία οι ηγεσίες των χωρών μελών, αλλά και της ίδιας της Ε.Ε. παραπαίουν ανάμεσα σε περίπλοκους συμβιβασμούς και σε παράδοξες επιμέρους συμμαχίες.

​

Το μέλλον της Ευρώπης, κ. Πρόεδρε, δεν μπορεί να φαντάζει αισιόδοξο και να είναι ελπιδοφόρο εάν εξακολουθήσει να κυριαρχεί η αβεβαιότητα και η σύγχυση, η ατολμία και η έλλειψη οραματικού λόγου, πολύ περισσότερο εάν οι περιβόητες πολλές ταχύτητες νομιμοποιηθούν στην πράξη και γίνουν καθεστώς.

​

Ωστόσο το Brexit, που περιόρισε σε 27 τα μέλη της Ε.Ε.., η εσωτερική αναδίπλωση στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, καθώς και η επιβράδυνση της πορείας της παγκοσμιοποίησης προσφέρουν σήμερα στην Ευρώπη μια μοναδική ευκαιρία. Την ευκαιρία να επαναπροσδιορίσει τη σημερινή της θέση στον κόσμο, να αναστοχαστεί τον προσανατολισμό της και να επιδείξει βούληση και αποφασιστικότητα στην κατεύθυνση της ευημερίας των λαών της.

​

Το παραγόμενο γεωπολιτικό περιβάλλον, οι οικονομικές και περιβαλλοντικές προκλήσεις, οι αυξανόμενες κοινωνικές ανησυχίες και εντάσεις, η εσωτερική ασφάλεια και η εντεινόμενες μεταναστευτικές και προσφυγικές ροές ορίζουντα πεδία, στα οποία θα δοκιμαστεί καθοριστικά και ίσως τελεσίδικα η αντοχή και η προοπτική του ενοποιητικού εγχειρήματος της Ευρώπης.

​

Σε κάθε περίπτωση η Ευρώπη οφείλει να αναδεικνύει και να υπερασπίζεται τον κοινωνικό της χαρακτήρα και τις ανθρωπιστικές αξίες ως το αξεπέραστο συγκριτικό της πλεονέκτημα, γιατί με τον τρόπο αυτό η οικονομία και οι φυσικοί πόροι θα ξαναπάρουν την φυσιολογική θέση τους στη ζωή μας, ως μέσο, δηλαδή, ικανοποίησης των αναγκών μας και όχι ως αυτοσκοπός.

​

Στο πλαίσιο αυτό αποκτούν πραγματικό νόημα οι πολιτικές για τη συνοχή και αναβαθμίζεται ο ρόλος της Επιτροπής Περιφερειών της Ευρώπης, του κινήματος  συνοχής, της περιφερειακής και τοπικής αυτοδιοίκησης.

​

Θα συμφωνήσω, λοιπόν και εγώ με τον κ. Lambertz, o  οποίος έχει δηλώσει ότι όντως το κύριο μέσο επενδύσεων και αλληλεγγύης της Ε.Ε., η πολιτική συνοχής, δημιουργεί θέσεις εργασίας, στηρίζει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, καλλιεργεί την καινοτομία και αντιμετωπίζει την κλιματική αλλαγή. Η υπονόμευση της συνοχής θα υπονομεύσει τη μελλοντική ενότητα της Ε.Ε. των 27.

 

Σας ευχαριστώ.