Η κυρία Χρυσούλα Κατσαβριά - Σιωροπούλου, βουλευτής Καρδίτσας του ΣΥΡΙΖΑ, τοποθετήθηκε στη Βουλή, σε ειδική κοινή συνεδρίαση της Επιτροπής Κοινωνικών Υποθέσεων και της Ειδικής Μόνιμης Επιτροπής Ισότητας, Νεολαίας και Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αφιερωμένη στην "Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού", η οποία καθιερώθηκε στις 20 Νοεμβρίου 1989.
Κύριε Πρόεδρε.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.
Εκλεκτοί εκπρόσωποι των φορέων που έχετε αφιερώσει τη ζωή σας για την προστασία των παιδιών σας ευχαριστούμε και σας συγχαίρουμε για το σπουδαίο έργο σας.
Η Παγκόσμια Ημέρα Δικαιωμάτων του Παιδιού, μας δίνει την αφορμή να αναρωτηθούμε για τα «αυτονόητα» στη βάση των οποίων συγκροτούνται οι σύγχρονες κοινωνίες αλλά και διαμορφώνεται η συνείδηση του ανθρώπου.
Στις 20 Νοεμβρίου 1989, η παγκόσμια κοινότητα δεσμεύτηκε με το σημαντικότατο κείμενο της σύμβασης για τα δικαιώματα του παιδιού να προστατεύει τα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες των παιδιών, και η ίδια η Unicef αργότερα έχει κωδικοποιήσει τα 50 άρθρα της Σύμβασης, σε τέσσερις ευρύτερες κατηγορίες:
-Δικαιώματα Επιβίωσης: Καλύπτουν το δικαίωμα του παιδιού για ζωή και τις ανάγκες που είναι πιο βασικές για την ύπαρξή του. Αυτά συμπεριλαμβάνουν ένα επαρκές επίπεδο διαβίωσης, στέγη, διατροφή και πρόσβαση σε ιατρικές υπηρεσίες.
-Δικαιώματα Προστασίας: Απαιτούν τα παιδιά να προφυλάσσονται από κάθε είδους κακοποίηση, αμέλεια και εκμετάλλευση.
-Δικαιώματα Ανάπτυξης - Εξέλιξης: Συμπεριλαμβάνουν όλα όσα τα παιδιά χρειάζονται για να μπορέσουν να εκμεταλλευθούν στο έπακρο τις δυνατότητές τους το δικαίωμα της εκπαίδευσης, το παιχνίδι και η αναψυχή, οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, τη πρόσβαση σε πληροφορίες και η ελευθερία της σκέψης, της συνείδησης και της θρησκείας.
-Δικαιώματα Συμμετοχής: Επιτρέπουν στα παιδιά να παίζουν ενεργό ρόλο στις κοινωνίες και τα έθνη τους. Αυτά περικλείουν την ελευθερία να εκφράζουν γνώμη, να έχουν λόγο σε ζητήματα που αφορούν στη ζωή τους, να συμμετέχουν σε οργανώσεις και να συναθροίζονται ειρηνικά.Επιτρέψτε μου στο σημείο αυτό, να υπενθυμίσω ότι 41 χρόνια νωρίτερα, στις 10 Δεκεμβρίου του 1948, υιοθετήθηκε από τον ΟΗΕ η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων.
Στο προοίμιο αυτής της διακήρυξης διαβάζουμε: «Επειδή η αναγνώριση της αξιοπρέπειας, που είναι σύμφυτη σε όλα τα μέλη της ανθρώπινης οικογένειας, καθώς και των ίσων και αναπαλλοτρίωτων δικαιωμάτων τους αποτελεί το θεμέλιο της ελευθερίας, της δικαιοσύνης και της ειρήνης στον κόσμο. Επειδή η παραγνώριση και η περιφρόνηση των δικαιωμάτων του ανθρώπου οδήγησαν σε πράξεις βαρβαρότητας, που εξεγείρουν την ανθρώπινη συνείδηση, και η προοπτική ενός κόσμου όπου οι άνθρωποι θα είναι ελεύθεροι να μιλούν και να πιστεύουν, λυτρωμένοι από τον τρόμο και την αθλιότητα, έχει διακηρυχθεί ως η πιο υψηλή επιδίωξη του ανθρώπου».
Επειδή, επειδή, επειδή……Η ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ Διακηρύσσει ότι η παρούσα Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αποτελεί το κοινό ιδανικό λαών, εθνών, ατόμων. Και ακολουθούν 30 άρθρα με το πρώτο να ορίζει ότι: «Όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται ελεύθεροι και ίσοι στην αξιοπρέπεια και τα δικαιώματα. Είναι προικισμένοι με λογική και συνείδηση, και οφείλουν να συμπεριφέρονται μεταξύ τους με πνεύμα αδελφοσύνης»
και το τελευταίο να δηλώνει ότι: «Καμιά διάταξη της παρούσας Διακήρυξης δεν μπορεί να ερμηνευθεί ότι παρέχει σε ένα κράτος, σε μια ομάδα ή σε ένα άτομο οποιοδήποτε δικαίωμα να επιδίδεται σε ενέργειες ή να εκτελεί πράξεις που αποβλέπουν στην άρνηση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών που εξαγγέλλονται σε αυτήν».Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.
Η αντιπαραβολή των δύο κειμένων νομίζω ότι μας οδηγεί στο αναπόφευκτο συμπέρασμα, ότι: και μόνη της η Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρώπινων Δικαιωμάτων θα ήταν αρκετή για να περιγράψει τα αυτονόητα δικαιώματα των παιδιών ώστε να μην είναι αναγκαία η εξειδίκευσή τους μέσα από τη Σύμβαση των Δικαιωμάτων του Παιδιού.
Θεωρώ επίσης, ότι προκύπτει και ένα αμείλικτο ερώτημα: Γιατί σε κανένα από τα δύο κείμενα δεν προβλέπεται κανένας μηχανισμός ουσιαστικής και αποτελεσματικής προστασίας των δικαιωμάτων του ανθρώπου και των δικαιωμάτων του παιδιού;
Έχω την πεποίθηση ότι οι απαντήσεις βρίσκονται στο γεγονός ότι η ιστορία, και μετά το 1945, εξακολουθεί να καταγράφει καταστροφικές συρράξεις, φρίκη και απελπισία. Βλέπουμε ότι και η σημερινή περιφερειακή και παγκόσμια κατάσταση δεν φαίνεται να προμηνύει ένα κάποιο τέλος σε τέτοιες ζοφερές προοπτικές. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει.
Σε τελική ανάλυση, οι διακηρύξεις ασφαλώς, έχουν την αξία τους. Στο μέτρο που λειτουργούν ως φάρος της συλλογικής και προσωπικής συνείδησης. Στο μέτρο που έρχονται να μετριάσουν την ένταση των καταστροφικών δυνάμεων που επιδιώκουν την εκμετάλλευση και υπονομεύουν το μέλλον, δηλαδή την ίδια τη ζωή και τη φύση.
Όμως πιστεύω βαθιά, ότι οι κοινωνικοί αγώνες είναι εκείνοι που δεν υπενθυμίζουν απλώς τα αυτονόητα αλλά, κυρίως, μπορούν να δώσουν νόημα, να εγγυηθούν και να διασφαλίσουν τις θεμελιακές ελευθερίες, τις διαχρονικές και πανανθρώπινες αξίες.
Στην Ελλάδα της κρίσης τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει ως όφελος του παιδιού αν δεν συνεργαστούμε είπε η υπουργός μας η κα. Φωτίου.
Και θα ήθελα να τονίσω ότι σήμερα με αφορμή αυτή την τόσο σημαντική μας συνεδρίαση για να τιμήσουμε τη παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα του παιδιού ας ευαισθητοποιηθούμε όλοι μας και ας είναι η απαρχή η σημερινή μας συνεδρίαση για να αναλάβουμε ο καθένας τις ευθύνες του για να ενεργοποιηθούμε και από κοινού να φροντίσουμε στο βαθμό που αναλογεί στον καθένας μας για το μέλλον και το παρόν των παιδιών μας.
Σας ευχαριστώ.