Στη χθεσινή έκτακτη σύνοδο κορυφής για την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού ζητήματος, οι Ευρωπαίοι Ηγέτες κατέληξαν σε ένα σχέδιο ουσιαστικά στρατιωτικού τύπου αντιμετώπισης μίας εκ των πλέον επικών διαστάσεων ανθρωπιστικής κρίσης. Τις συλλυπητήριες επιστολές και το ένα λεπτό σιγής για τις εκατόμβες της Λαμπεντούζας διαδέχθηκε το σχέδιο για επαναπατρισμό της πλειονότητας των επιζώντων, δίνοντας ελπίδες μόνο σε 5.000 «τυχερούς». Σαν να μην έφτανε αυτό, το σχέδιο των Ευρωπαίων Ηγετών αποτυπώνει ως μόνη λύση την «κήρυξη πολέμου» στους δουλεμπόρους, την ενίσχυση των επιχειρήσεων αναχαίτισης, καθώς και την πενιχρή ενίσχυση των χωρών πρώτης υποδοχής.  Δεν διαφαίνεται, λοιπόν,  για ακόμα μία φορά, καμιά επιθυμία για ουσιαστική αποτροπή νέων τραγωδιών, παρά μόνον η εμμονή της Ευρώπης σε απαρχαιωμένες, οιονεί πολεμικού τύπου λογικές αντιμετώπισης.

​

Όσο μαίνεται η κρίση στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, καμιά πολιτική εκφοβισμού δεν είναι αρκετή.  Η κατασκευή ηλεκτροφόρων φραχτών στον Έβρο και η μετεξέλιξη των αποστολών της Frontex σε επιχειρήσεις αναχαίτισης εκφράζουν μόνο υποκρισία. Και πρόκειται όντως για υποκρισία, όταν ανατίθεται στις χώρες του Νότου ο ρόλος του συνοριοφύλακα, μετατρέποντάς τις σε χωνευτήρια ψυχών, ενώ παράλληλα τους επιβάλλονται πρόστιμα για τις όντως απαράδεκτες συνθήκες κράτησης.

​

Μετά και την τελευταία τραγωδία στη Λαμπεντούζα, είναι λάθος να κάνουμε τα στραβά μάτια. Είναι αναγκαία η αναδιανομή των μεταναστών και προσφύγων στις χώρες της Ε.Ε. Αυτό που η Ευρώπη βαφτίζει εσωτερική αλληλεγγύη και ευθύνη, δεν είναι τίποτα περισσότερο ή λιγότερο από μία κυνική αντιμετώπιση της ανθρώπινης ζωής. Μία ξεκάθαρη πολιτική επιλογή που μετατρέπει σε εκατόμβες αθώων τα παράλια της Μεσογείου.

​

Οφείλουμε, λοιπόν, να το τονίσουμε ξεκάθαρα. Η μεταναστευτική πολιτική της Ευρώπης είναι απάνθρωπη, αναχρονιστική, ενώ ταυτόχρονα αδυνατεί να επιλύσει το πρόβλημα. Η άποψη ότι η θωράκιση των συνόρων μπορεί να ανακόψει τις προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές, μπορεί να κολακεύει ακροδεξιά ακροατήρια, μικρό όμως έρεισμα έχει στην πραγματικότητα. Η ιστορικού χαρακτήρα μετακίνηση πληθυσμών που παρατηρείται, δεν μπορεί να ανακοπεί με τέτοιες μεθόδους. Τα μόνα αποτελέσματα που επιφέρει η αντιμετώπιση αυτή, τα είδαμε στη Λαμπεντούζα, στο Φαρμακονήσι και αλλού, ενώ ταυτόχρονα οι δρόμοι των ευρωπαϊκών πρωτευουσών συνεχίζουν να γεμίζουν από άστεγους και παραμελημένους συνανθρώπους μας.

​

Η Ευρώπη οφείλει επιτέλους να σεβαστεί τις διεθνείς συνθήκες για τους πρόσφυγες, να λάβει τα απαραίτητα μέτρα κοινωνικής ενσωμάτωσης των αλλοδαπών, και να αναλάβει διπλωματικές πρωτοβουλίες για να αποκλιμακωθεί η ένταση στη Μέση Ανατολή: η κατάσταση στην περιοχή, αποτελεί τη μήτρα που μοιραία θα γεννά αυξημένα κύματα προσφύγων.

​

Όσο η ένταση κλιμακώνεται, οι μετακινήσεις πληθυσμών είναι αναπόφευκτες. Όσο η Ευρώπη αντιμετωπίζει με όρους πολεμικής θωράκισης τους μετανάστες και τους πρόσφυγες, οι συλλυπητήριες δηλώσεις για την επόμενη αντίστοιχη Λαμπεντούζα δεν θα δείχνουν τίποτα άλλο εκτός από υποκριτική πολιτική ορθότητα.