Νέα κατάσταση, νέες ευθύνες

​

Είναι γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ άφησε τη βολική θέση της διαμαρτυρίας που, συνήθως, προτιμούν τα αριστερά κόμματα. Αφουγκράστηκε την κοινωνία, αποσαφήνισε τις θέσεις του, επεξεργάστηκε προτάσεις και παρουσίασε πρόγραμμα, με το οποίο επιχείρησε την αλλαγή του κέντρου βάρους από τη λιτότητα στην ανάπτυξη. Τόσο στην Ελλάδα όσο και την Ευρώπη.

​

Η αναδοχή της κυβερνητικής ευθύνης, αιφνιδίασε την ολιγαρχία και το πολιτικό κατεστημένο, το τρίγωνο της διαπλοκής που αρχικά  χρεοκόπησε τη χώρα και στη συνέχεια διαχειρίστηκε την κρίση με τρόπο που πολλαπλασίασε τα κέρδη του. Τα πολιτικά τζάκια διατηρούσαν τη θέση τους, οι τράπεζες και τα μεγάλα συμφέροντα κεφαλαιοποιούσαν και ανακεφαλαιοποιoύσαν την κοινωνική δυστυχία. Ωστόσο, τον αιφνιδιασμό από το διεμβολισμό του πολιτικό συστήματος από τον ΣΥΡΙΖΑ διαδέχθηκε ο τρόμος, καθώς η κοινωνία των πολλών ξεπέρασε τα ψευδεπίγραφα διλήμματα και βρήκε τον αξιόπιστο πολιτικό εκφραστή της.

​

Εφευρέθηκαν οι παρενθέσεις, στήθηκαν τα δόκανα, έγιναν αλλαγές σε πρόσωπα, φορέθηκαν προσωπεία, υπονομεύτηκαν διαπραγματεύσεις, επιχειρήθηκαν λαθροχειρίες. Όχι, αυτοκριτική δεν έκαναν. Ούτε και συγγνώμη ζήτησαν. Για τα ποικιλώνυμα σκάνδαλα και τη σκανδαλώδη διαχείριση της εξουσίας, κανένας λόγος. Μόνος ένοχος η αριστερά που τόλμησε να εισέλθει στο ιερό της εξουσίας.

​

Αλλά η αριστερά, στη συγκεκριμένη της εκδοχή υπό τον ΣΥΡΙΖΑ, αποδείχτηκε ανθεκτική και ανέλπιστα αποτελεσματική. Και, το κυριότερο, τυφλή στα θέλγητρα της εξουσίας και κουφή στις σειρήνες της διαπλοκής.

​

Ναι, βάλαμε και γραβάτα όταν βεβαιώθηκε, επίσημα, η έξοδος από τα μνημόνια και την επιτροπεία. Και την ξαναβγάλαμε αμέσως γιατί έχουμε πλήρη επίγνωση ότι δεν φτάσαμε στο τέλος του δρόμου. Η μεταμνημονιακή εποχή είναι μια νέα κατάσταση, μεταβατική και περίπλοκη. Γεμάτη αντιφάσεις και κινδύνους υποτροπής των λαθών, τα οποία οφείλουμε – πάση θυσία – να αποφύγουμε. Αυτή είναι η μια πλευρά της νέας ευθύνης μας. Η άλλη πλευρά, είναι να διασφαλίσουμε τις προϋποθέσεις και να οργανώσουμε τα μέσα με τα οποία θα πετύχουμε τη δίκαιη ανάπτυξη.

​

Ήδη από τον περασμένο Απρίλιο, δηλαδή πριν από το τέλος των μνημονίων, κάναμε γνωστό το δικό μας, το ελληνικό Στρατηγικό Σχέδιο για την Ανάπτυξη. Το Σχέδιο αυτό είναι καρπός ενός εξαντλητικού διαλόγου, σε εθνικό και περιφερειακό επίπεδο. Ο βασικός του προσανατολισμός είναι οι επενδύσεις που δημιουργούν θέσεις εργασίας, καθώς το μεγαλύτερο κοινωνικό πρόβλημα είναι, αναμφισβήτητα, η ανεργία – ως συνέπεια της μακροχρόνιας ύφεσης και της λιτότητας.

​

Η αξιοποίηση των ανταγωνιστικών και των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας και όχι μόνον της αποκαλούμενης ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Στο πλαίσιο μια μικτής οικονομίας, όπως η ελληνική, είναι αναγκαία η συμπόρευση και η σύμπραξη του ιδιωτικού, του δημόσιου και του κοινωνικού τομέα της οικονομίας. Χωρίς τις ιδεολογικές αγκυλώσεις και τους δογματισμούς της νεοφιλελεύθερης προσέγγισης, η οποία όταν δεν εκτρέπεται στην κλεπτοκρατία, επιδιώκει την αύξηση των κερδών με κάθε κοινωνικό και περιβαλλοντικό κόστος.

​

Η επιχειρηματικότητα είναι όρος που διατρέχει όλους τους τομείς της οικονομίας και όχι αποκλειστικά τον ιδιωτικό. Σημαίνει επινοητικότητα και φαντασία, δημιουργικότητα και καινοτομία, γνώση και αποτελεσματική οργάνωση των υλικών και των ανθρώπινων πόρων. Με μια τέτοια προσέγγιση, μαζί με κανόνες διαφάνειας και κοινωνικής ευθύνης, μπορούμε να επιταχύνουμε τους ρυθμούς ανάπτυξης και να εδραιώσουμε ένα νέο βιώσιμο οικονομικό μοντέλο.

​

Στην προοπτική αυτής της πορείας βρίσκεται η δίκαιη ανάπτυξη ως πλαίσιο της πλήρους απασχόλησης, της αύξησης των εισοδημάτων, της δίκαιης κατανομής των βαρών, της ανάκτησης των δικαιωμάτων – ατομικών και συλλογικών, της δημοκρατικής συμμετοχής, της προστασίας του περιβάλλοντος  και της κοινωνικής αλληλεγγύης.

​

Αναλαμβάνουμε πλήρως την ευθύνη να οδηγήσουμε τη χώρα προς αυτή την κατεύθυνση και καλούμε σε πανστρατιά όλες τις υγιείς, παραγωγικές, δημοκρατικές και πατριωτικές δυνάμεις της χώρας.