Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

​

μετά τα όσα ακούστηκαν μέσα σε αυτή την Αίθουσα και επιχειρώντας να συγκροτήσω τα κύρια σημεία της σημερινής μου ομιλίας για το υπό ψήφιση σχέδιο νόμου, παρέλαβα μία επιστολή την οποία βρήκα ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα και θα ήθελα να σας την αναγνώσω, αντί της τοποθέτησης που είχα ετοιμάσει, καθώς θεωρώ ότι το περιεχόμενό της βοηθά στο να επαναφέρουμε στη μνήμη μας γεγονότα που βιώσαμε στην Ελλάδα τα τελευταία είκοσι χρόνια και έτσι να αποφασίσουμε για τα επόμενα.

​

Η ψήφιση κάθε νόμου είναι ένας ακόμη λίθος στο οικοδόμημα της πολιτείας και προϋποθέτει σαφή και ορθή γνώση της δομής, της στατικής και της ιστορίας του οικοδομήματος.

​

Διαβάζω το κείμενο με τίτλο «Ισχυρή Ελλάδα 1996-2014» ως έχει: «Βαδίζοντας προς τη νέα χιλιετία, η χώρα είχε ήδη πετύχει τη σύγκλιση προς το μέσο ευρωπαϊκό βιοτικό επίπεδο κατά 70% και πλέον. Τα κυβερνητικά στελέχη είχαν κερδίσει μια θέση στις συνεδριάσεις της ευρωζώνης, δηλαδή του σκληρού πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Όλοι ήταν έχοντες και κατέχοντες, καθώς οι πολίτες είχαν γίνει κάτοχοι του σκληρού, αλλά πολύτιμου νομίσματος του ευρώ.

​

Το κοινωνικό κράτος είχε απλώσει ένα δίχτυ ασφαλείας για όλους. Οι θεσμοί της κοινωνικής δικαιοσύνης αποτελούσαν τη στέρεη βάση της κοινωνικής συνοχής. Η υγεία, η πρόνοια, η παιδεία, η έρευνα και ο πολιτισμός ήταν κτήμα όλων χωρίς καμμία διάκριση.

​

Άνεμος δημοκρατίας, ελευθερίας και διαφάνειας έπνεε παντού και φούσκωνε τα πανιά στο ταξίδι προς τη «Γη της Επαγγελίας». Το Χρηματιστήριο αντανακλούσε τον δυναμισμό της ισχυρής οικονομίας. Τα μεγάλα έργα επιβεβαίωναν την είσοδο σε έναν νέο «χρυσό αιώνα».

​

Η κατάκτηση του Πανευρωπαϊκού στο ποδόσφαιρο και οι Ολυμπιακοί Αγώνες σηματοδοτούσαν το μεγαλείο της σύγχρονης Ελλάδας και υπενθύμιζαν την αυτονόητη σύνδεση με το υπερήφανο παρελθόν.

​

Και καθώς τα χρόνια κυλούσαν σε πελάγη ευτυχίας, ο μεγάλος κυβερνήτης και το πλήρωμά του κουράστηκαν και παρέδωσαν το τιμόνι σε άλλον κυβερνήτη με νέο πλήρωμα και φρέσκιες ιδέες. Η πορεία συνέχιζε να είναι ανοδική. Επανιδρύθηκε το κράτος. Όλες οι οικονομικές και κοινωνικές κατακτήσεις διευρύνθηκαν, περισσότερη δημοκρατία, περισσότερη ελευθερία, μεγαλύτερη διαφάνεια, μεγαλύτερη εθνική υπερηφάνεια.

​

Και πάλι, όμως, ο κυβερνήτης κουράστηκε. Παρέδωσε και αυτός με τη σειρά του στον επόμενο. Του άφησε μάλιστα και πολλά λεφτά, τόσα που ο καινούργιος στην αρχή δεν ήξερε τι να τα κάνει.

​

Αυτός, όμως, είχε εξαιρετικούς φίλους από τους οποίους έπαιρνε συμβουλές μέσα και έξω από τη χώρα. Ένας Έλληνας που τον αντικαθιστούσε όταν έλειπε στα πολλά του ταξίδια τον συμβούλευσε να μοιράσει τα λεφτά και να τα φάνε όλοι μαζί. Ένας άλλος -ξένος αυτός με κομψή προφορά και φανερή αδυναμία στις κοσμικές απολαύσεις- τον συμβούλευε να μην τα μοιράσει όλα, αλλά να επενδύσει τα υπόλοιπα σε ομόλογα, ώστε να αυγατίσουν σε περίπτωση που χρειαστούν στο μέλλον.

 

Ο ηγέτης περιήλθε τότε σε αμηχανία και αποφάσισε να ζητήσει τη γνώμη των ομολόγων του στην ευρωζώνη. Όταν αυτοί έγιναν κοινωνοί της σύνεσης και της σωφροσύνης του, τον έβγαλαν από τη δύσκολη θέση και του έδωσαν τα κλειδιά της ΕΚΤ.

​

Τώρα πια δεν είχε λόγο να προβληματίζεται. Μπορούσε και από την άνεση του γυμναστηρίου να διευθύνει όλες τις δημόσιες υποθέσεις, αλλά για κάποιον περίεργο λόγο, ίσως γιατί ήθελε λίγο παραπάνω προσωπικό χρόνο, ίσως γιατί πίστεψε πως είχε έρθει το τέλος της Ιστορίας, ο ηγέτης αποφάσισε να μοιραστεί τις ευθύνες του με τον παλιό του φίλο και συμφοιτητή, αλλά αρχηγό της αντίπαλης ομάδας.

​

Και καθώς ουδείς αγνωμονέστερος του ευεργετηθέντος, πράγμα που ισχύει πολύ περισσότερο στην πολιτική, ο συμφοιτητής κατάφερε να πάρει εκείνος το τιμόνι και τις ευθύνες της χώρας, με τη βοήθεια, όπως λένε, μερικών άσπονδων φίλων του πρώην ηγέτη.

​

Οι εταίροι, βλέποντας το κατόρθωμα του νέου αρχηγού, ο οποίος εν τω μεταξύ ενσωμάτωσε και την αντίπαλη ομάδα, ζήτησαν να τον συναντήσουν αμέσως, προκειμένου να δαμάσουν την περιέργειά τους, πολύ περισσότερο που οι πληροφορίες τον περιέγραφαν και ως ειδικό στο success story.

​

Οι ηγέτες της ευρωζώνης εκστασιάστηκαν τόσο που του παρέδωσαν εκτός από την ΕΚΤ και τις κεντρικές τράπεζες των κρατών τους. Και ξαφνικά, μια Κυριακή του περασμένου Γενάρη, και ενώ ο πλούτος και η αφθονία και η ξεγνοιασιά πλημμύριζαν κάθε γωνιά της Ελλάδας, συνέβη το αναπάντεχο: Ένα τεράστιο μαύρο πέπλο απλώθηκε πάνω από τη χώρα. Αμέτρητοι κατακόκκινοι κεραυνοί έσκισαν τον ουρανό. Πολλοί διέκριναν με τρόμο να διαγράφονται στον ορίζοντα τα ακατάληπτα γράμματα ΣΥΡΙΖΑ. Αρκετοί άλλοι ξεχώριζαν τον Αλέξη Τσίπρα, πότε με τη μορφή του Λεβιάθαν και πότε με αυτή του Καρόλου Μαρξ ή του Ένγκελς.

​

Από τη βιβλικών διαστάσεων καταστροφή που ακολούθησε, ελάχιστοι επέζησαν.

​

Μετά από καιρό σχηματίστηκε ένα ουράνιο τόξο στον καταγάλανο ουρανό και ένας γλάρος αφηγούνταν στο συνάφι του πως μετά τον κατακλυσμό φάνηκαν στο τέλος του δρόμου κάποιες φιγούρες σωτήρων που ευαγγελίζονταν μια νέα εποχή.

​

Ελάχιστοι τους πίστεψαν και ένιωσαν ότι μπορούν να ζήσουν πια καλά. Όμως εμείς ζήσαμε χειρότερα».

​

Κατόπιν αυτού, η θέση μου όσον αφορά το παρόν νομοσχέδιο είναι η αυτονόητη υπερψήφισή του.