Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.

​

Θέλω να ευχαριστήσω τους συναδέλφους της Ν.Δ., και ιδιαίτερα τον κ.  Τζαβάρα και τον κ. Βορίδη, καθώς με τις τοποθετήσεις τους ενδυναμώνουν την πεποίθηση για την ορθότητα των επιλογών μας.

Είναι αλήθεια ότι ως έμπειροι κοινοβουλευτικοί, και ταυτόχρονα εκπρόσωποι του παλιού πολιτικού συστήματος, δίνουν φιλότιμα μάχες οπισθοφυλακών σε τρία μέτωπα:

​

Στο μέτωπο της δικαίωσης των συνολικά αποτυχημένων πολιτικών που άσκησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Αλλά οι ίδιοι οι υποτιθέμενοι οπαδοί του μικρότερου κράτους, δεν είναι αυτοί που το διόγκωσαν; Δεν είναι οι ίδιοι που αντί να το επανιδρύσουν το ξεχαρβάλωσαν; Δεν είναι η ανικανότητά τους που έφερε τους δανειστές για να το εξορθολογίσουν;

​

Στο μέτωπο του εξωραϊσμού της, τσαλακωμένης από την αναλγησία, εικόνας του βιαστικού και «ανυπόμονου» κ. Μητσοτάκη. Δυστυχώς γι’ αυτόν, είναι πολύ νωπές ακόμη οι μνήμες στο χώρο της δημόσιας διοίκησης από τη σκληρή πολιτική που εφάρμοσε και ο ίδιος, ως αρμόδιος υπουργός του κ. Σαμαρά.

​

Το τρίτο  μέτωπο είναι αυτό της παρενόχλησης της κυβέρνησης ώστε να μην καταφέρει να ασκήσει αποτελεσματικά την πολιτική της.

​

Τα στελέχη λοιπόν της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επιδίδονται σε μια συστηματική διαστρέβλωση του πραγματικού νοήματος των λέξεων.

​

Αίφνης, ο αξιότιμος συνάδελφος κ. Τζαβάρας, μας εγκάλεσε γιατί με την εθελούσια Κινητικότητα των υπαλλήλων του δημοσίου που προωθούμε, προσχωρήσαμε τάχα, στη σκληρή λογική  εναντίον των εργαζομένων.  Κι αυτό, μόνο και μόνο επειδή χρησιμοποιούμε τη λέξη Κινητικότητα.  Αλλά αυτό δεν αποκαλύπτει τίποτε άλλο από το γεγονός ότι, πράγματι, έτσι εννοεί η Ν.Δ. την Κινητικότητα, δηλαδή ως εκδικητικό και πελατειακό μηχανισμό σε βάρος των εργαζομένων. Το μαρτυρεί αυτό διαχρονικά άλλωστε, η κυβερνητική πρακτική τόσο της αξιωματικής αντιπολίτευσης όσο και του άλλοτε σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ.

​

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.

​

Η Δημόσια Διοίκηση αποτελεί βασικό πυλώνα της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης. Στον πυρήνα της, είναι ο δημόσιος υπάλληλος ως υποκείμενο της λειτουργίας του, ως εντεταλμένος για την υλοποίηση των επιλογών της Πολιτείας, ως φορέας και έκφραση δικαιωμάτων και υποχρεώσεων στο ευρύτερα οργανωμένο πεδίο της κοινωνίας.

​

Η στελέχωση των φορέων του δημοσίου, η διεύθυνση του προσωπικού, η αξιοποίησή και η αξιολόγησή του, εν προκειμένω και η Κινητικότητα των υπαλλήλων για την οποία σήμερα νομοθετούμε, είναι βεβαίως ζήτημα πολιτικό. Με την έννοια ότι την ευθύνη για τη διασφάλιση της αποτελεσματικότητας, της αντικειμενικότητας, της αξιοκρατίας και της δικαιοσύνης την έχουν οι πολιτικές δυνάμεις που ασκούν την εξουσία, που καθορίζουν δηλαδή τους κανόνες και το πλαίσιο λειτουργίας των δημόσιων υπηρεσιών.    

​

Σε αυτή την κατεύθυνση είναι αναγκαίο να κινηθεί η πολιτική αντιπαράθεση. Στην κατεύθυνση δηλαδή της ανάδειξης των κυρίαρχων προϋποθέσεων που θα μετατρέψουν το κράτος σε αναπτυξιακό συντελεστή και κοινωνικό αρωγό.

​

Δεν θα αρνηθώ ότι ο ρόλος του κράτους διαχρονικά αποτελεί αντικείμενο σφοδρής πολιτικής διαμάχης, διαμάχης των κομμάτων και των συμφερόντων που εκπροσωπούν για την εξουσία. Αλλά είναι καιρός αυτή η διαμάχη να αποκτήσει ποιότητα, σοβαρότητα και αξιοπιστία.

​

Και πρώτα – πρώτα, να αναγνωρίσουμε το ρόλο, την αξία και την αξιοπρέπεια του εργαζόμενου στο δημόσιο. Να διαχωρίσουμε την ιδιότητα αυτού που απασχολείται στο δημόσιο από την άλλη, την αυτονόητη ιδιότητά του, αυτή του ενεργού πολίτη. Να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη των πολιτών  στο ρόλο των δημόσιων υπηρεσιών και αντίστροφα.

​

Γιατί, πόσο μακριά μπορεί να μας πάει αυτός ο διχασμός των εργαζομένων σε δημόσιους και ιδιωτικούς; Πόσο πειστική μπορεί να είναι πια  η θεωρία  του κοινωνικού αυτοματισμού; Πόσο θα αντέξει η προσπάθεια να μετακυλιστεί η ανικανότητα της παλιάς πολιτικής τάξης στις πλάτες των δημοσίων υπαλλήλων;  Και στο τέλος – τέλος, θα γίνουμε κάποτε χώρα ευρωπαϊκή;  Γιατί δεν βλέπουμε ότι το μέσο ευρωπαϊκό μέγεθος του δημόσιου τομέα αποτελεί το 44% της συνολικής οικονομίας;  Πρέπει να κατρακυλήσουμε στο 33%, να γίνουμε στ’ αλήθεια «μπανανία» για να ικανοποιήσουμε τους όρους του πρώτου μνημονίου; Έχουμε πλέον λιγότερους από 600.000 δημοσίους υπαλλήλους. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουν αποχωρήσει πάνω από 370.000.

 

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.

​

Δεν φταίει ούτε ο ελληνικός λαός ούτε η δημοσιοϋπαλληλία για την κρίση.

​

Είναι ο παρασιτισμός, η κλεπτοκρατία και η ιδεολογία της εξάρτησης  του ντόπιου κατεστημένου και μεγάλων ξένων συμφερόντων που φταίνε.

​

Είναι η πολιτική πρακτική των κομμάτων του παλιού πολιτικού συστήματος που εξέθρεψε νοσηρές νοοτροπίες και πρόσφερε πρόθυμα τις υπηρεσίες του στα κάθε λογής τρωκτικά, πολλές φορές με το αζημίωτο. Ο ιδεολογικός μανδύας που κατά καιρούς ενδύονται δεν είναι παρά ένα φύλλο συκής, ένα προπέτασμα καπνού, για να συγκαλύψουν τις πραγματικές τους προθέσεις. Γι’ αυτό, ειρήσθω εν παρόδω,  ας μη μας κουνάνε το δάχτυλο κάποιοι, όπως ο κ. Βορίδης. Δεν είμαστε εμείς οι εξουσιομανείς. Δεν θαμπωνόμαστε από τα  προνόμια και τα κάλλη της εξουσίας. Άλλοι δεν μπορούν να ζήσουν χωρίς αυτά.

​

Κύριε Πρόεδρε.

​

Η νομοθετική πρωτοβουλία της Υπουργού, της κυρίας Γεροβασίλη, την οποία θέλω κι εγώ από το βήμα της Βουλής να συγχαρώ για την ανάληψη των νέων της καθηκόντων, συμβάλλει ουσιαστικά στην αποτελεσματικότητα του κρατικού μηχανισμού. Εναρμονίζεται με τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης να επιταχύνουμε την έξοδο της χώρας από την κρίση. Με τη δημόσια διοίκηση και τους εργαζόμενους σ΄ αυτήν ,να αναλαμβάνουν τον πρωταγωνιστικό τους ρόλο.

​

Υπερψηφίζουμε το παρόν νομοσχέδιο και καλούμε τα κόμματα, που θέλουν να αυτοαποκαλούναται φιλοευρωπαϊκά, να κάνουν κι αυτά μια καινούργια αρχή αναλαμβάνοντας τις δικές τους ευθύνες και να υπερβούν τον παλιό – κακό τους εαυτό.