Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.

​

Με ολύμπια ηρεμία, ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές του σύγχρονου ελληνικού δράματος – αν  και μάλλον ο βασικός υπαίτιός του – παρενέβη πρόσφατα στο δημόσιο διάλογο, διερωτώμενος εάν Υπάρχει Λύση. Στο ομώνυμο βιβλίο του, ο γκουρού του εκσυγχρονισμού, απαντώντας σε ερωτήσεις του φίλου του, γνωστού δημοσιογράφου και υπηρέτη της καλοπληρωμένης αλήθειας, επανέρχεται με συνέπεια στην υπεράσπιση της «ισχυρής Ελλάδας». Ανάμεσα στα άλλα πολλά, περνάει γενεές δεκατέσσερις τον αριστερο-δεξιό εθνικο-λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, κατηγορεί την κυβέρνηση ότι «εργάζεται συστηματικά για να εμπεδώσει στη χώρα ένα αυταρχικό καθεστώς» και ότι «κυβερνητική πολιτική οδηγεί σε αδιέξοδα επειδή οι αντιδικίες, οι διαφωνίες και οι συγκρούσεις με την Ένωση απομονώνουν τη χώρα, η οποία θα έπρεπε να συμμετέχει στις δημιουργικές ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες». Ο πολύς κ. Σημίτης, αφού κάνει και ένα ενδιαφέρον σχόλιο  για την αδυναμία της κοινωνίας που δέχεται παθητικά τις εξελίξεις, όπως και κατά την επταετία  της χούντας, επικαλείται κάποιους σχολιαστές που συμπεραίνουν από τα δημοσκοπικά δεδομένα ότι «υπάρχει κρίση αντιπροσώπευσης».

​

Ο πρώην πρωθυπουργός, ως άλλος προφήτης,  καταλήγει υπαινισσόμενος  τη Λύση του: «Η συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή ενοποίηση, την παγκοσμιοποίηση, και τις τεχνολογικές αλλαγές…. προσφέρουν κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές ευκαιρίες για μια άλλη πορεία» τις οποίες  μπορούν να αξιοποιήσουν, όπως και μετά τη δικτατορία,  δυνάμεις που και σήμερα είναι υπαρκτές.

​

Δυστυχώς ή ευτυχώς για την κ. Γεννηματά, ο πρώην Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν την περιλαμβάνει πουθενά στις σκέψεις του.  Άλλωστε δεν την είχε καλέσει ούτε στο περίφημο «δείπνο των 8» στις 13 Ιουνίου.   

​

Αλλά ποιες υπαρκτές δυνάμεις να εννοούσε άραγε αυτός ο ορθολογιστής εκσυγχρονιστής, αυτός ο ακραιφνής ευρωπαϊστής, αυτός ο γερμανοτραφής ακαδημαϊκός, αυτή η αστείρευτη πηγή των Ποταμιών;  

​

Μια πρόχειρη ματιά στις τοποθετήσεις των συναδέλφων της Ν.Δ., του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού, με αφορμή τη σημερινή συζήτηση του Προϋπολογισμού  δίνει την απάντηση. Και επειδή το δείπνο των 8 δεν έβγαλε πρωθυπουργό για τεχνικούς λόγους, ο κλήρος πέφτει στο σημερινό Πρόεδρο της Ν.Δ., τον οποίο ο κ. Σημίτης διόρισε στον Όμιλο της Εθνικής Τράπεζας στο παρελθόν, με αμοιβές όχι ευκαταφρόνητες – γεγονός που δεν έχει ποτέ διαψευστεί.

​

Έτσι κι αλλιώς, το παρελθόν εγγυάται το μέλλον. Ο Σημιτισμός έδωσε στη χώρα εξέχουσες προσωπικότητες στο χώρο της πολιτικής και των τραπεζών. Υπουργούς του χρηματιστηρίου, του παρ’ ολίγον λαϊκού καπιταλισμού. Υπουργούς του ασφαλιστικού, που αν είχαν εφαρμοστεί οι πολιτικές τους, η μέση σύνταξη δεν θα ξεπερνούσε τα 163 €, ήδη από το 2001.  Κεντρικούς Τραπεζίτες, ο παλαιότερος εκ των οποίων,  ως καλό στέλεχος της GOLDMAN SACHS (Γκόλντμαν Σάξ) και ειδικός επί  των swaps (σουάπς)  του ελληνικού δημόσιου χρέους,  αξιώθηκε και τη θέση του Πρωθυπουργού. Τόσο παραγωγικός ήταν ο Σημιτισμός που δάνεισε στελέχη και στις κυβερνήσεις του κ. Σαμαρά, με τελευταίο τον κ. Χαρδούβελη που είχε τέτοια εμπιστοσύνη στο SUCCESS STORY, ώστε έβγαζε στα μουλωχτά τις καταθέσεις του στο εξωτερικό.

​

Αλλά μήπως θυμάται πια κανείς τις πολύτιμες υπηρεσίες αξίας 5,5 δις € της SIEMENS με το περιβόητο σύστημα ασφαλείας των Ολυμπιακών Αγώνων με το ΣΙ ΦΟΡ ΑΪ  (C4I);  Τα ιλιγγιώδη εξοπλιστικά προγράμματα με τις ιλιγγιώδεις μίζες, για τις οποίες ο κ. Σημίτης δήλωνε παντελή άγνοια;

​

Αυτά τα όμορφα πράγματα,  οι συστηματικές και εκσυγχρονιζόμενες -κατά επταετία σχεδόν-  κλεπτοκρατικές και πελατειακές πρακτικές που οδήγησαν τη χώρα στην κόλαση της χρεοκοπίας και τους Έλληνες στην απελπισία, είναι ο ευρωπαϊσμός του κ. Σημίτη,  των παλιών και νέων πραιτοριανών του.

​

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι.

​

Πράγματι, έχει δίκιο ο κ. Χατζηδάκης: Τα γεγονότα είναι ξεροκέφαλα.

​

• Ο εισηγητής της εθνικής στρατηγικής της εξόδου από την κρίση, ο και σήμερα ακόμη Πρόεδρος κάποιας Σοσιαλιστικής Διεθνούς, έδεσε τη χώρα χειροπόδαρα, χωρίς δισταγμό και οίκτο, στην πιο κρίσιμη στιγμή.

• Την ίδια στρατηγική υιοθέτησαν και υπηρέτησαν, με ζήλο και αταλάντευτη επιμονή, όσοι τον ακολούθησαν αμέσως μετά: με κορυφαίο τον παραλίγο αναμάρτητο σαξεσορίστα  κ. Σαμαρά, κι από κοντά τον αρχιτέκτονα του PSI. Με τον μεταρρυθμιστή που συγκρούστηκε με τα «χιλιάδες μικρά συμφέροντα», αλλά με κανένα μεγάλο συμφέρον, διαλύοντας  την  ασφάλιση, την υγεία, την πρόνοια, τα εργασιακά δικαιώματα. Με τον  αθεράπευτα νεοφιλελεύθερο, αντικρατιστή  και συνεπή εχθρό κάθε έννοιας δημοσίου - κοινωνικού συμφέροντος και συλλογικής πρωτοβουλίας, τον σημερινό αρχηγό της Ν.Δ. με τους πρόθυμους θετούς γονείς των μνημονίων, τους γνωστούς ακροδεξιούς.

​

Ναι, τα γεγονότα δεν δείχνουν έλεος:

​

Οι φίλοι της SIEMENS, διαχειρίστηκαν την κρίση όχι για να την ξεπεράσουν αλλά για να σβήσουν τα ίχνη της ενοχής τους. Τσάκισαν τους αδύναμους για να συνεχίσουν να πλουτίζουν τα γνωστά αρπακτικά. Απέτυχαν να ολοκληρώσουν ακόμα και τα προγράμματα που συμφώνησαν οι ίδιοι, τσαλαπατώντας τις θυσίες του λαού. Παρέδωσαν την εξουσία στήνοντας παγίδες και συμμαχώντας με τους πιο ανάλγητους εκπροσώπους των δανειστών. Όχι αριστερή πολιτική, ούτε κάν ήπια κεϋνσιανή πολιτική δεν ανέχονται.  

​

Ο φόβος τους είναι δικαιολογημένος: η αποτελεσματική υλοποίηση τριών συνεχόμενων προϋπολογισμών, με την κατά το δυνατόν, δίκαιη κατανομή των βαρών, ναρκοθετεί την επάνοδό τους στο γκουβέρνο. Η διαρκώς μειούμενη ανεργία, η ουσιαστική αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, η ολοκληρωμένη πολιτική προστασίας των δικαιωμάτων των ευπαθών ομάδων όπως είναι η ΡΟΜΑ, η σταθεροποίηση σε αυξημένα επίπεδα των δαπανών για την παιδεία και την υγεία - ήδη από το 2016 - τους αφαιρεί αντιπολιτευτικά επιχειρήματα. Τα 760 εκατομμύρια για το Κοινωνικό Εισόδημα Αλληλεγγύης (ΚΕΑ) είναι γι’ αυτούς γροθιά στο στομάχι. Τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος που πετύχαμε, η ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης με την αναμενόμενη ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης και οι θετικές προοπτικές για την ανάπτυξη, τους  φέρνει σε απόγνωση.

 

Αυτά είναι τα ξεροκέφαλα γεγονότα που επιβεβαιώνουν την ορθότητα της στρατηγικής μας για την έξοδο από την κρίση με την κοινωνία όρθια και για τη θεμελίωση της δίκαιης ανάπτυξης. Οι πολίτες την κατανοούν και, παρά τις δυσκολίες, έχουν κάθε λόγο να τη στηρίζουν.  

 

Να λοιπόν μια ορθολογική προσέγγιση: όσο περισσότερο θα αναπτύσσεται η οικονομία και η κοινωνία, τόσο περισσότερο θα απομακρύνεται η προοπτική της επανόδου των ψευτοευρωπαϊστών  στην κυβέρνηση. 

​

Μπορεί να τους το βεβαιώσει και ο κ. Σημίτης, ο οποίος την «κοπάνησε» από τις ευθύνες όταν κατάλαβε ότι όσο γιγαντώνονταν τα σκάνδαλα τόσο πιο πολύ θα καταποντίζονταν παραμένοντας.