Ευχαριστώ, κύριε Πρόεδρε.

​

Κυρία Υπουργέ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η μετατροπή του ΟΓΑ στον δεύτερο βασικό πυλώνα της κοινωνικής πολιτικής στον Οργανισμό Προνοιακών Επιδομάτων και Κοινωνικής Αλληλεγγύης, πέρα από τα συγκεκριμένα οργανωτικά χαρακτηριστικά που ήδη έχουν αναλυθεί επαρκώς από τους συναδέλφους της πλειοψηφίας, αναδεικνύει τη σύγκρουση ανάμεσα σε τρεις κυρίαρχες αντιλήψεις.

​

Σύμφωνα με την πρώτη αντίληψη, αυτή που διακινείται από τους εκπροσώπους του νεοφιλελευθερισμού και τους μεταλλαγμένους σοσιαλδημοκράτες, το άτομο ως ελεύθερο οικονομικό υποκείμενο δικαιούται να επιχειρεί χωρίς κοινωνικούς, φορολογικούς, περιβαλλοντικούς και άλλους περιορισμούς. Το δε κράτος οφείλει να εξασφαλίζει τη λειτουργία της αγοράς στο πλαίσιο της μόνης αποτελεσματικής οικονομικής δραστηριότητας, της ιδιωτικής.

​

Ως προς τις παρενέργειες από αυτήν τη λειτουργία είναι οι εικασίες του Χάγιεκ και του Μίλτον Φρίντμαν, μαζί με το αόρατο χέρι του Άνταμ Σμίθ που θα επαναφέρουν την ισορροπία στην οικονομία. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Σημαίνει πως ό,τι είναι κοινωνικό, αποκηρύσσεται. Αποκηρύσσεται γιατί κοστίζει. Όλα είναι εμπόρευμα.

​

Θέλει το παιδί εκπαίδευση; Να πληρώσουν οι γονείς του. Θέλει ο ασθενής γιατρό ή νοσοκομείο; Να πληρώσει. Έχει ανάγκη ο απόμαχος της εργασίας να ζήσει αξιοπρεπώς; Ας αποταμίευε όσο δούλευε. Είχε κανείς την ατυχία να γεννηθεί με κάποια ατέλεια ή αναπηρία; Υπάρχει και ο Καιάδας. Βρέθηκε κάποιος χωρίς δουλειά; Εάν δεν είναι τεμπέλης, ας πρόσεχε όταν διάλεγε τον εργοδότη του.

​

Αυτή είναι η λογική της ελεύθερης οικονομίας η οποία, βεβαίως, ελέγχεται για τη θεωρητική ανεπάρκειά της, κυρίως τώρα πια, γιατί η πλήρης απασχόληση δεν είναι ο βασικός τους στόχος. Για την ακρίβεια ο σκοπός είναι το αντίθετο, δηλαδή ανεργία σε εκείνο το επίπεδο που θα λειτουργεί ως τροχοπέδη στις δίκαιες διεκδικήσεις και στα δικαιώματα των εργαζομένων.

​

Όμως, επειδή είναι λίγο δύσκολο να επιβληθεί ακόμα και μέσα στο περιβάλλον της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, οι εκπρόσωποί της, πότε με τον μανδύα της λαϊκής δεξιάς, πότε με το περιτύλιγμα του μεσαίου χώρου και πότε με τη μάσκα του σοσιαλδημοκράτη, επινόησαν το λεγόμενο «δίχτυ ασφαλείας» για εκείνους που το έχουν πραγματικά ανάγκη.   

​

Αλλά και η χρηματοδότηση για ένα τέτοιο δίκτυ ασφαλείας θα γίνεται μόνο εάν ο κρατικός προϋπολογισμός το μπορεί. Εάν, όμως, και αυτός δεν μπορεί; Τότε ίσως μπορεί κάποια ΜΚΟ ή κάποιος φιλάνθρωπος ή κάποιος φιλεύσπλαχνος έμπορος της υγείας, της εκπαίδευσης ή της ασφάλισης. «Όλα και όλοι για το άτομο», αυτό είναι το σύνθημα το νεοφιλελευθερισμού.

​

Όταν, όμως, πρόκειται για τον άπληστο τραπεζίτη που πτωχεύει, τι γίνεται; Τότε επιστρατεύονται οι πόροι της κοινωνίας για να σώσουν την τράπεζά του, όχι, όμως, και τα θύματά του, που, όπως το ζήσαμε στη χώρα μας, μπορεί να είναι και κράτη ολόκληρα, γιατί τάχα ο λαός τους ξόδευε περισσότερο από τις δυνάμεις του. Τι και αν ο νεοφιλελευθερισμός κατέρρευσε μαζί με τη Lehman-Brothers; Προφανώς, η ιδεολογία του ατομισμού δεν αφορά το φτωχό άτομο, αλλά το πλούσιο. Αυτό είναι απλώς μια μικρή λεπτομέρεια.

​

Αυτός είναι, λοιπόν, ο νεοφιλελευθερισμός, ο ορισμός της βάναυσης κοινωνικής ανισότητας, της αδικίας και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, της συγκέντρωσης του πλούτου από το 1% του παγκόσμιου πληθυσμού. Και βεβαίως στην παγκοσμιοποιημένη εκδοχή του ο νεοφιλελευθερισμός αποτελεί την αιτία των πολέμων, της καταστροφής του περιβάλλοντος, της πείνας και της φτώχειας των λαών.

​

Υπάρχει, όμως, ένα επιπλέον θεματάκι με τον νεοφιλελευθερισμό στην Ελλάδα. Πρόκειται για τον γλυκό του εναγκαλισμό με την κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, για τη ροπή του στη διαφθορά και στη διαπλοκή, για τον κλεπτοκρατισμό, τον λαϊκισμό και την πατριδοκάπηλη ρητορεία του, για την ασύστολη προπαγάνδα του και τη διαστροφή της πραγματικότητας.

​

Ιδού δύο τελευταία παραδείγματα:

​

«Το κοινωνικό μέρισμα το πήραν μόνον οι Αλβανοί και οι Ρομά», ενώ η αλήθεια είναι ότι οι Έλληνες πολίτες που το πήραν είναι το 92%.

​

«Το ΚΕΑ το παίρνουν οι τεμπέληδες» ή «η Κυβέρνηση κάνει επιδοματική πολιτική με τους φόρους των νοικοκυραίων», ενώ η αλήθεια είναι ότι εξαθλίωσαν την κοινωνία με φτώχεια για τρία εκατομμύρια εννιακόσιες χιλιάδες συμπολίτες μας και ενάμισι εκατομμύριο ανέργους.

​

Η δεύτερη αντίληψη είναι εκείνη που δεν λέει να ξεκολλήσει από ένα παράδειγμα που βρήκε άδοξο τέλος μέσα από τον οριζόντιο και ισοπεδωτικό του χαρακτήρα, που κατέρρευσε κάτω από το βάρος της δικής του αδυναμίας να ευθυγραμμιστεί με τις πραγματικές ανάγκες και τις δυνατότητες της κοινωνίας, που ακόμη και σήμερα θεωρεί ότι ένας αλάνθαστος κεντρικός νους, μια κεντρική κομματική γραμμή, μπορεί και πρέπει να κατευθύνει την κοινωνία και την οικονομία.

​

Η τρίτη αντίληψη είναι αυτή που βλέπει κατάματα την πραγματικότητα, που αναγνωρίζει τη δυνατότητα και τα οφέλη από τη συνύπαρξη του ιδιωτικού, του δημόσιου και του κοινωνικού τομέα της οικονομίας, που θέτει την οικονομία στην υπηρεσία του κοινωνικού συνόλου και μέσα από αυτό στην ικανοποίηση του ατόμου, που κατανοεί ότι οι κοινωνικές δαπάνες είναι δαπάνες παραγωγικές και όχι σπατάλη, που προτάσσει την κοινωνική αλληλεγγύη και την ανθρώπινη αξιοπρέπεια ως αξίες υπέρτερες από την εγωιστική και την καταναλωτική απόλαυση των ολίγων.

​

Αυτή η τρίτη αντίληψη είναι η δική μας αντίληψη, του ΣΥΡΙΖΑ και της Κυβέρνησής μας. Τη δικαιώσαμε με την πολιτική μας για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης που δημιούργησε η χρεωκοπία. Βγαίνουμε από την κρίση, αλλά με την κοινωνία όρθια. Τη δικαιώνουμε με τη συγκρότηση του νέου κοινωνικού κράτους και την αξιοποίηση όλων εκείνων των θεσμικών και τεχνολογικών εργαλείων, με την αποτελεσματική κοινωνική προστασία για όλες τις ευπαθείς ομάδες του πληθυσμού, για τα άτομα με ειδικές δεξιότητες, τους Ρομά, το παιδί με τα σχολικά γεύματα, τους βρεφονηπιακούς σταθμούς, τις κατασκηνώσεις, για όλες τις οικογένειες ανεξάρτητα από τον αριθμό των παιδιών, τους άνεργους και τους συμπολίτες μας που βρίσκονται στα όρια της φτώχειας.

​

Τα διακόσια σαράντα κέντρα κοινότητας, ο ενεργός και ξεκάθαρος ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης, η ψηφιοποίηση όλων των σχετικών βάσεων δεδομένων και η άμεση διασύνδεσή τους καθώς και η ενιαία πλέον διαχείριση των εκατόν πενήντα προνοιακών επιδομάτων είναι ο πρώτος πυλώνας αυτής της πολιτικής. Την κοινωνική μας πολιτική τη συνδέουμε άμεσα με την προοπτική της βέβαιης εξόδου από την κρίση και τη μετάβαση της οικονομίας και της κοινωνίας στη δίκαιη ανάπτυξη στο πλαίσιο της μεταμνημονιακής Ελλάδας.

​

Σήμερα συγκροτούμε τον δεύτερο πυλώνα, τον εκτελεστικό βραχίονα της κοινωνικής πολιτικής, με τη μετατροπή του ΟΓΑ σε ΟΠΕΚΑ. 

​

Πρόκειται ακριβώς για το επίμαχο θέμα γύρω από το οποίο εξελίσσεται η σημερινή μας συζήτηση. Εμείς, οι Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, είμαστε περήφανοι που υπερψηφίζουμε το παρόν νομοσχέδιο, γιατί αυτό αποτελεί το δικό μας συγκριτικό, πολιτικό και ηθικό πλεονέκτημα στη σχέση μας με την κοινωνία των πολλών.

​

Σας ευχαριστώ πολύ.